Odbicie

W IIl wieku p.n.e. Euklides jako pierwszy sformułował prawa rozchodzenia i odbicia światła. Twierdził, że światło rozchodzi się po liniach prostych i może się odbijać, niczym piłeczka od ściany, przy czym kąt padania (pomiędzy promieniem a prostą prostopadłą do odbijającej powierzchni, tak zwaną normalną) i odbicia są sobie równe. [Patrz rysunek] Trzysta lat później, około 50 roku n.e., Heron z Aleksandrii napisał księgę zatytułowaną Catoptrika, w której przedstawił teorię luster. Heron sądził, że nasze widzenie jest możliwe dzięki promieniom wysyłanym z oka i odbijanym przez przedmiot zachowujący się jak lustro.
Legenda głosi, że wiadomości z dziedziny optyki pierwszy wykorzystał w praktyce Archimedes z Syrakuz (287-212 p.n.e.). Podczas rzymskiego najazdu na Sycylię w 214 roku p.n.e. za pomocą luster skupił on promienie słoneczne na statkach wroga, powodując ich zapalenie. Konstrukcja ta była zapewne podobna do współczesnych zwierciadeł i składała się z wielu wypolerowanych tarcz metalowych. Przypuszczalnie wielu żołnierzy jednocześnie odbijało światło Słońca na każdy statek.
Współczesne eksperymenty przeprowadzone w Grecji w 1973 roku przez greckiego inżyniera przy użyciu 70 luster o wymiarach 1,5 metra x 1 metr wykazały, że jeśli wiązkę skieruje się na drewniany statek oddalony o jakieś 50 metrów, może rzeczywiście dojść do zapłonu.
Po zdobyciu Syrakuz, podczas drugiej wojny punickiej, Archimedes został zabity przez rzymskiego żołnierza, który podszedł do uczonego, gdy ten rysował figury geometryczne na piasku. Archimedes był tak zajęty obliczeniami, że nakrzyczał na żołnierza, który stanął na jego rysunkach. Przywódca zwycięskich wojsk bardzo ubolewał nad tym zdarzeniem i nad śmiercią Archimedesa. Nakazał wzniesienie pomnika na jego grobie.