Zarówno Stonce, jak i Księżyc mają średnicę kątową 0,5°. Jak wynika z tabeli, w pobliżu horyzontu niższy skraj dysku słonecznego zdaje się znajdować o 33,8 wyżej niż w rzeczywistości, podczas gdy górny skraj przesuwa się tylko o 28,2 wyżej. W rezultacie dysk ma kształt eliptyczny, z pionową osią krótszą o 33,8-28,2 =5,6 od poziomej. Zatem wielkość spłaszczenia wynosi około 5,6'/30' = 20% średnicy Słońca. Ponieważ Słońce porusza się z prędkością 180° na 12 godzin, czyli 15 na minutę, obserwator na równiku ujrzy je na 2 minuty (30 / 15=2) przed wschodem i będzie je widział jeszcze dwie minuty po zachodzie.   [Patrz  rysunek]  
Widziany przez nas obraz nie jest jedynie statyczną kopią świata. Nasze oczy nie są idealnym instrumentem i czasami widzimy świat innym, niż jest w rzeczywistości. Zjawisko to nazywamy iluzją lub złudzeniem optycznym. 
Jednym z najbardziej interesujących przykładów iluzji występującej w naturze jest wielkość tarczy Księżyca obserwowanej w pobliżu horyzontu. Wydaje się nam ona znacznie większa niż wtedy, gdy widzimy ją nad naszymi głowami. Zjawisko to badał wybitny niemiecki matematyk Kari Friedrich Gauss (1777-1855),  który słusznie wnioskował, że Księżyc wydaje się większy w pobliżu horyzontu, gdyż porównujemy go z domami i drzewami. Fotografie potwierdziły, że średnica dysku naszego naturalnego satelity jest taka sama w obu jego położeniach na sferze niebieskiej.